Zainspirowana ostatnimi pojawiającymi się pytaniami, chciałabym dzisiaj napisać parę słów o bólu szyi.
Odcinek szyjny kręgosłupa, będąc z jednej strony najbardziej ruchomą jego częścią, z drugiej przeznaczony do dźwigania znacznych rozmiarów głowy, podczas długotrwałych obciążeń statycznych, potrafi się zbuntować. Za ból odcinka szyjnego odpowiadają głównie przeciążone struktury tkanek miękkich tego rejonu, a więc zablokowane, odkształcone powięzi, skutkujące odczuciami nadmiernego napięcia mięśni, wrażeniem sztywności, ciężkości, ciągnięcia promieniującego do okolicy międzyłopatkowej, kończyny górnej czy twarzy. Długotrwałe utrzymywanie jednej i tej samej pozycji doprowadza mięśnie do stanu, w którym, nawet w spoczynku, nie osiągają pełnego rozluźnienia. Pojawia się problem ze znalezieniem wygodnej pozycji do snu, a w skrajnych przypadkach niemożliwe jest znalezienie bezbolesnej pozycji leżącej.  Podłożem dla takiego stanu jest zwykle nieprawidłowa postawa ciała. Warto zauważyć, że nie chodzi tu tylko o przysłowiowe garbienie się przy komputerze, ale o nawyki dotyczące całej sylwetki, osłabioną stabilizację centralną a także wzorce reagowania na stres. Często to właśnie reakcje emocjonalne prowadzą do wytwarzania w ciele długotrwałych napięć. I tak w komplecie z bolącą szyją dostajemy zaciśnięte szczęki, zablokowaną, napiętą przeponę czy ograniczone w ruchomości biodra.

Jak sobie pomóc?

W pierwszej kolejności należy poszukać przyczyny zaistniałego stanu. Nie zawsze długotrwałe siedzenie to jedyny winowajca. Czasem trzeba zacząć od pracy z tkankami żuchwy czy miednicy, bo to one rzutują na sytuację w rejonie szyi. Nie wystarczy też jednorazowo rozluźnić napięte struktury. Każde przywrócenie ruchomości tkankom miękkim będzie krótkotrwałe, jeśli nie pójdą za nim ćwiczenia kształtujące nawyk prawidłowej postawy ciała. Co więcej, w sytuacji gdy korzeniem problemu są emocje, to właśnie praca z nimi i nauczenie ciała konstruktywnego na nie reagowania, będzie sprawą pierwszorzędną.